Eindelijk is Julie's knie genoeg genezen, en we hebben een paar dagen vrij om naar les Bourrets te gaan. De aanhanger is volgeladen met ons oude bankstel en een hoop spul wat we meenemen voor kennissen die onze caravan hebben overgekocht, en deze later komen afhalen in Frankrijk. Het is prachtig weer, en het belooft een heerlijke tijd te worden. De navigatie in de nieuwe auto geeft een andere dan onze normale route aan, en een beetje variatie is nooit weg. Alleen moeten we dan wel deze navigatie goed instellen zodat niet alle tolwegen worden gemeden... Daar kwamen we achter toen het toch wel erg opviel dat de alternatieve route veel langer bleek dan de normale 6 uur. Ergens in de middag kwamen we onder een stralende zon aan in les Bourrets.
Eerst maar eens de aanhanger afladen (samen met Lucille en Jean-Luc die ondertussen bonjour zijn komen zeggen). Het bankstel kan in het huis, en de overige spullen in de caravan nadat deze grondig van binnen is schoongemaakt. De buitenkant kunnen we een beetje afvegen, maar we mogen hem niet met water afspuiten of wassen. Althans dat zegt Lucille, die ons waarschuwt dat zorgeloos watergebruik in deze tijd van droogte op een amande van een paar honderd euro's komt te staan als het ontdekt wordt. Tuin sproeien of auto/caravan wassen is niet toegestaan zolang de droogte aanhoudt. Maar ondanks de droogte staat onze rozenstruik uitbundig te bloeien.
Met de buren eerst een drankje genomen om daarna "het huis op te starten" . De slaapkamer in orde maken, bed opmaken, koelkast vullen, boiler aanzetten, etc. Jean-Luc had 's morgens al alle ramen en dakvensters opengezet zodat het huis al een beetje kon luchten. De avond viel en nog even de buren bezocht voor een apéro, waarna we een eenvoudige maaltijd namen en lekker op de cour gingen zitten mijmeren over alles wat we daags erna zouden gaan doen.
's Morgens het inmiddels bekende fietsritje naar de boulanger. Ze is altijd weer blij verrast ons te zien, en na het gebruikelijke praatje over haar zoontje weer teruggefietst met een paar croissants en een baguette. Lekker ontbijten op de cour in het zonnetje. Daarna gaat Julie in de tuin werken. Achter het huis hebben we afgelopen jaar 5 mooie hortensia's geplant. Natuurlijk is het gras en onkruid eromheen even hard gegroeid. Dus dacht onze sympatieke buurman Didier een maandje geleden ons eens te verrassen en stapte op zijn favoriete speeltje: de tractor-grasmaaier. Vol goede moed, en volgens Lucille ook vol alcoholische drank, ging hij al het hoge gras te lijf en zag daarbij de hortensia's even over het hoofd! Wanneer Lucille dat vertelt heeft ze daar een hele eigen beweging bij: met haar duim naar haar mond toe bewegen en ondertussen haar hand draaiend. Gelukkig waren de hortensia's ondertussen goed geworteld en na enige weken zijn ze weer uitgelopen. Ze hadden onderhand 4 maal zo hoog kunnen zijn......... Julie heeft al het onkruid eromheen gewied, en de plantjes duidelijk gemarkeerd met bamboestokjes. Laat Didier nu maar komen! Wij zijn trouwens benieuwd of wij van Didier nog iets horen over dit voorval, het schijnt dat onze buurvrouw Lucille hem al de huid heeft volgescholden.
Ik ben ondertussen begonnen met de afwerking van de slaapkamer boven de voordeur: de grote openingen tussen gipsplaat en wanden met PUR-schuim dichtspuiten; de ramen op een andere manier vastzetten zodat de lelijke montage-plaatjes kunnen verdwijnen; de resterende muur vrijkappen om deze daarna opnieuw in te voegen. Op deze muur staan nog met potlood notities geschreven in een prachtig ouderwets handschrift: toen de zolder nog als hooizolder in gebruik was, werd jaarlijks genoteerd hoeveel balen of pakken hooi er naar binnen werden gebracht. De huiseigenaar schreef dan de datum en het aantal op een gipsen plek tegen de wand, en dat ieder jaar weer. De oudste notitie die we kunnen ontcijferen: 19 Aout 1906. Dit vinden we zó leuk dat we dit absoluut wiillen bewaren. Dus omzichtig eromheen wegkappen, en later de notities achter een glasplaat beschermen.
Een ander ding wat we nu ens eindelijk willen afwerken is de badkamer. De tegeltjes achter de wc die we nog steeds tekortkomen moeten bijgewerkt worden. Al 'n jaar zijn we op zoek naar dezelfde tegeltjes, maar helaas. Uiteindelijk hebben we in Duitsland enigszins gelijkende tegeltjes gevonden. Ik zeg enigszins: het formaat wijkt iets af, de kleur wijkt af, de dikte is verschillend, maar verder lijken ze aardig. Aan Julie de eer om er iets creatiefs van te maken. De kleur langzaam laten verlopen van het originele bruin naar het nieuwe beige. Het begint er aardig uit te zien! Maar na het invoegen blijkt pas dat tegelen toch een apart vakmanschap vereist, dat ik niet bezit. Dit is dus echt 'met de franse slag gedaan'.
Daarnaast heb ik goed opgelet dat Julie niet te fanatiek werd: ze weet dat ze dan geheid last krijgt van haar nieuwe knie. Dus regelmatig wordt Julie verbannen naar het ligbedje op de cour, met een boek in het zonnetje. Ze vindt het geen straf.
Zaterdagavond willen we lekker gaan uit eten in La-Charité-sur-Loire, bij Chez Babette et Eva. Eigenlijk ons favoriete restaurant daar, maar op de één of andere manier hebben we de laatste keren geen geluk: vorige zomer met Thijs en Hermoine hadden we de foute dag van de week gekozen, het restaurant was gesloten. Afgelopen winter had het restaurant z'n wintersluiting, maar nu zal het lukken! We komen in de stad en merken dat het erg druk is in verband met ' le festival du mot'. Bij Chez Babette et Eva aangekomen is het heel druk, maar we kunnen nog een plaatsje krijgen aan de lange tafel. Het menu is aangepast vanwege het drukke festival-weekend.
We kiezen een eenvoudig menuutje en een lekker wijntje. Het voorgerecht komt en wordt smakelijk opgegeten. Daarna komt de serveerster zich verontschuldigen dat de door ons gekozen hoofdgerechten helemaal op zijn. Het alternatief is andouillette of tartare cru. Beide gerechten zijn nu nét absoluut niet onze smaak. Dus weer een tegenvaller bij Babette. Maar we blijven volhouden, en een volgende keer proberen we het gewoon opnieuw.
De zondag lekker langzaam naar het vertrek toegewerkt. Lang en royaal ontbeten, alle spullen weer inpakken, de bedden en meubels afdekken met hoeslakens, én nog even naar het terrain van Lucille en Jean-Luc, kijken naar hun nieuwe fontein. Afscheid genomen en de thuisreis begonnen.
En het lijkt wel of heel Frankrijk op de weg zit, door diverse files en opstoppingen duurt de thuisreis ruim 2 uur langer dan normaal. Maar wél een paar leuke dagen gehad!
