Invoegen met 8 Phil-handen

Nadat afgelopen zomer in een slaapkamer de resterende muur was vrijgekapt en ingevoegd, is gebleken hoeveel werk het invoegen was. Verschillende mensen hadden dit al voorspeld, maar onbewust denk je dat het allemaal wel meevalt. Niet dus!

Dus, wat te doen? Eens rondgevraagd bij de Phil of er nog mensen waren te vinden die zin hadden in een lang weekend Frankrijk. En ja hoor, net zoals de vorige keren was er een aantal mensen die wel mee wilden komen helpen. Peter en Frits, ondertussen 'oudgedienden', en René, die vorige keren moest afhaken omdat het tijdstip niet uitkwam, maar toch nog altijd graag eens meewilde naar het veelbesproken huis, en haar nog veel meer besproken buurvrouw Lucille.

Dus vrijdagochtend om 7:00h op weg! Nog maar nét van huis valt het René op dat er gesproken wordt over maandag als retourdatum, i.p.v. zondag wat hij in z'n hoofd heeft. Tja, zit hij ons nu voor de gek te houden, of is hier écht een probleem? Nadat we hem duidelijk hebben gemaakt dat er wel degelijk over de maandag is gesproken, rest hem de taak om dit aan zijn werkgever én aan het thuisfront te vertellen......Voor we bij Parijs waren heeft René gelukkig alles kunnen regelen, en verloopt de reis voorspoedig richting Les Bourrets. Bij Cosne-sur-Loire nog even "dae baek euver", zoals Frits de oversteek over de Loire aanduidt, aan de overkant bij de bouwmaterialenhandel  het voegenvulsel Procalite ingeslagen, en om ca. 14:00h arriveren we in Les Bourrets.

Geen winterkou, en ook is de kachel door buurvrouw Lucille aangestoken, dus het huis is aangenaam op temperatuur als we binnenkomen.

De aanhanger, die weer volgestouwd is met gekochte en gekregen meubelstukken en het nodige gereedschap, eerst leegmaken, en dan aan de slag! Heerlijk, die mannen die niet lang dralen, maar gelijk aanpakken! Nog vóór dat de bedden zijn opgemaakt of alle bagage naar de slaapkamers is gebracht, wordt er al gewerkt. Peter en René beginnen aan het vrijkappen van de laatste resterende bezette muur, en samen met Frits maak ik een plateau op het trapgat, waarop veilig gestaan en gewerkt kan worden. Na een paar uur stevig doorwerken is het tijd voor douchen, de meegebrachte lattenbodem monteren, en de slaapkamers inrichten. Ondertussen gaat de fles Pastis open en is de eerste apéro een feit. Deze Franse gewoonte hoort ondertussen net zo bij ons huis als de Franse baguette. Toen iedereen fris gedouched en weer beneden was, hebben we gesmuld van de heerlijke quiche en gehaktbrood die Julie thuis al had voorbereid. Het was ondertussen al aardig laat, iedereen was vermoeid, en na een paar pilsjes of glaasjes rouge zijn we op tijd naar bed gegaan.

Zaterdagochtend, normaal een ochtend waarop niet ál te vroeg wordt opgestaan, is er al bedrijvigheid in het huis vóór 7:00h. Peter is vroeg uit de veren, en na hem de rest ook. We moeten zelfs wachten tot 8:00h voordat er brood en croissants gehaald kunnen worden bij de boulanger. Een goed ontbijt zorgt voor de nodige spirit om weer opnieuw 'aan-um' te gaan. Peter en René gaan invoegen boven het trapgat, en Frits en ik gaan verder met het vrijkappen, zodat deze laatste muur ook klaar is voor het voegwerk. Na de middag kan zelfs de vrijgekapte muur ingevoegd worden, terwijl René en Peter nog steeds hun handen vol hebben aan de muren rond het trapgat. Af en toe een kopje koffie tussendoor, en dan weer verder. De werkzaamheden vorderen gestaag, en tegen de avond zijn de muren klaar, en wij 'vaerdig wie ein communie-jeske'! Alle voegsel zit erin, het overtollige materiaal is afgeborsteld, en het ziet er perfect uit. Even opruimen, maar aan het poetsen beginnen we niet meer, dat kan wachten tot morgen.

Na gedane arbeid is het goed rusten, dus terwijl de één 'n douche neemt, zit de rest beneden te genieten van de apéro, en Peter haalt zijn trekharmonica uit het koffer om ons te verrassen met gezellige muziek, die we uit volle borst meezingen. Een mooie opmaat naar onze avondje uit in la-Charité-sur-Loire.

Als vanouds smaakt het eten en de wijn in l'Auberge de Seyr weer voortreffelijk. En natuurlijk weer even onze neus laten zien in La Sauvette. Daar was niet veel te doen, buiten de excentriekeling die aan het buffet zat, maar toch lekker een paar glaasjes gedronken.

Zondagmorgen, weer vroeg uit de veren en aan de slag. Voor vandaag staan een paar klusjes op het programma die al lang op het lijstje staan: eindelijk eens wat aan de klemmende voordeur doen, en een verantwoorde stroomaansluiting naar de verwarming in de badkamer. De voordeur is in de loop der jaren aardig uitgezakt, dus wordt het kozijn versterkt verankerd in de muur,  en de deur afgeschaafd. Daarna opent en sluit de deur zonder enige krachtsinspanning. Ook is het extra stopcontact voor de toekomstige centrale afzuiging geplaatst en aangesloten op de groepenkast.

Tijd voor ontspanning! We zijn op een apéro à midi bij Lucille en Jean-Luc uitgenodigd . Didier en Michelle, de Parijse eigenaren van  ons buurhuis zijn ook aanwezig. Ook hier verhoogt Peter de ambiance met zijn harmonicamuziek. Na een stevige kop soep zijn we vertrokken naar La-Charité-sur-Loire om van het uitzicht vanaf de remparts te genieten; maar helaas, alles is afgesloten vanwege de slechte toestand van de eeuwenoude muren. Nog even de kerk en de resten van het eens gigantische kloostercomplex bekeken, en door naar Sancerre om een lekker glas wijn te drinken en wat goede flessen Sancerre te kopen. Altijd weer leuk om daar rond te lopen, zelfs op een zondag in november totaal buiten het seizoen heerst er altijd een gezellige sfeer. Op onze laatste avond in Les Bourrets maken we het niet te laat. Morgenvroeg alles weer netjes maken, en proberen om een uur of 11 weer richting Sittard te vertrekken. Dat lukt, maar op onze weg langs het fantastische Château Ladoucette kunnen we het toch niet weerstaan om even te gaan kijken, en ook hier een paar lekkere flessen Pouilly Fumé te kopen.

Om 18:00h arriveren we in Sittard, en na iedereen weer thuis te hebben afgezet, ga ik ook naar huis om Julie alles te vertellen wat we gedaan en beleefd hebben.

Ik hoop dat we Frits, Peter en René nog vaker in Les Bourrets mogen ontvangen, vooral om daar eens lekker te genieten van la douce France.

Zomervakantie 2011: het dak eraf !!

Deze vakantie gaan we met z'n tweetjes aan de gang. Vanwege de late periode dat we gaan, is er deze keer niemand die ons nakomt, of men heeft al andere plannen. Dat betekent dus geen grote werken aanpakken, maar vooral de kleinere dingen en afwerking, waar relatief veel tijd in gaat zitten. Op de planning staat het invoegen van de vrijgekapte muren op de bovenetage, en verdere afwerking van de eetkamer en keuken. Indien alles meezit, wil ik zelfs gaan proberen om de vroegere deuropening in de salon open te kappen, en de porte-fenetre te plaatsen.

Eerst maar eens beginnen om met het resthout van ons nieuwe terras in Sittard een loopplank te maken naar de voordeur, om het lopen makkelijker te maken voor Julie. Binnen een paar uurtjes ligt dat erin. En Julie heeft gelijk: het ziet er goed uit; loopt een stuk makkelijker; en daarnaast,  's avonds wanneer we eens laat thuiskomen geen hinderlijk geluid meer in het doodstille les Bourrets.

Julie begint ondertussen met de grote klus om in de eetkamer en keuken het plafond te verven. Het is nu nog donkerbruin, en een lichte kleur zal de ruimte rustiger en ruimer maken. Dus maar beginnen met de balken en de tussenliggende ruimtes af te wassen met St.Marc. Ongelooflijk wat er van dat plafond afkomt: na één enkele balk is de emmer water volledig pikzwart, en na het naspoelen met gewoon water blijkt er nog meer zwart vuil af te komen. Maar uiteindelijk wordt het toch schoon genoeg om de grondverf erop aan te brengen met een goede hechting. Heel het plafond in 1 keer doen is veel te veel werk, dus spreken we af iedere dag een paar balken te doen. Ik maak ze schoon, en Julie begint 3 balken terug met de grondverf. De volgende dag weer 3 balken, en de eerste 3 krijgen de eerste verflaag. Uiteindelijk heeft het plafond 1 laag grondverf en 2 lagen verf nodig. Volgens Julie wil ze volgend jaar nog een derde kleurlaag eroverheen aanbrengen, om een perfecte kleurdekking te krijgen. Maar volgens mij is de kleurdekking nu al goed, en kan de extra kleurlaag nog een tijdje op zich laten wachten.

Ondertussen komen Jean-Luc en Lucille, onze voisins, ons vertellen dat ze nog 1 week vakantie hebben, en dat Jean-Luc staat te springen om ons dak aan de zuidkant eenzelfde opknapbeurt te geven als afgelopen jaar het dak aan de noordkant. Met z'n viertjes kunnen we dit volgens hem wel klaar krijgen. Ik heb hem verteld dat Julie nog niet volledig mee kan werken, en dat ze regelmatig zal moeten rusten. Dan moeten wij gewoon maar wat harder werken, is zijn antwoord. Daarnaast kunnen we de andere buren ook aanspreken om mee te helpen, ze staan nog bij ons in het krijt! Maar volgens Jean-Luc moeten we vanwege het bloedhete weer wel 's ochtends zo vroeg mogelijk beginnen.      Hoezo vakantie???        Na wat overleg komen we 8 uur 's morgens overeen; absoluut vroeger dan ons normale tijdstip van opstaan op vakantie!

Nadat met behulp van een emmer aan een touw alle dakpannen van boven naar beneden zijn gebracht, worden ze door Julie en Lucille met de hogedrukreiniger schoongespoten. Ondertussen heb ik met Jean-luc de bestaande panlatten verwijderd, de dampfolie aangebracht, en het nieuwe lattenwerk aangebracht. We hadden besloten het werk per dakhelft aan te pakken om een beetje variatie in het werk (en vooral ook in de rug- en armbelasting) te brengen. Het vordert gestaag, ook al worden we 's nachts na de eerste dag net als vorig jaar verrast op een stevige orage, met heel veel regen en flinke windstoten op een dak dat voor de helft alleen dampfolie en lattenwerk heeft. Dus 's nachts met een zaklamp alle kritieke punten gecheckt op lekkage, en even naar buiten om te kijken of het doek er nog lag. Onnodig om me zorgen te maken natuurlijk, we hebben goed en degelijk gewerkt. Alles ligt er nog netjes op, en geen lekkages! 

  Na 3 dagen flink doorwerken, én hulp van onze Parijse buren, hebben we het dak erop gekregen. Het gooit onze planning weliswaar volledig overhoop, maar we zijn blij dat het gebeurd is. En hoe we verder gaan.......een kwestie van improviseren.

Maar eerst een paar dagen helemaal niets doen wat met werken of klussen te maken heeft, om enigszins te herstellen van deze inspanning. Dat betekent onder meer lekker in de omgeving wat brocantes bezoeken, lekker uit lunchen, op de cour lui zitten te lezen etc.

Ondertussen wel nog een lading brandhout besteld, aangezien de bestaande voorraad op begint te raken. De vriendelijke secretaresse op het gemeentehuis had ons weer goed geholpen aan een goede en niet te dure leverancier. 5 Stère brandhout is een flinke berg om af te laden!

Zo ziet 5 stère brandhout er uit.

Dan maar eens beginnen met het invoegen van de voegen in de slaapkamer. We moeten toch op z'n minst één slaapkamer helemaal klaar zien te krijgen? Het mengen van de Procalite is een zwaar klusje zonder cementmolen, en daarna is het invoegen ook bepaald geen licht werk. Na een dag invoegen heb je absoluut geen gevoel meer in je polsen. Maar het resultaat mag er zijn. Ook de gipsplaten kunnen in de primer worden gezet. Daar hebben we een beetje van de definitieve kleur doorheen gemengd, om na alleen de grondlaag al een mooi resultaat te krijgen. Dat kan zo blijven tot de definitieve kleurlaag wordt aangebracht wanneer alle verdere klussen, kapwerk, voegwerk en alles wat stof oplevert, afgerond zijn. Misschien vooraf toch een stucadoor zoeken, die de naden tussen de gipsplaten beter kan wegwerken; vooral met kunstlicht vallen ze erg op.

Ondertussen is er in les Bourrets ook een feest gevierd: Jean-Luc viert z'n fin de crédit; z'n laatste afbetaling aan de hypotheek van hun huis. Hiervoor heeft hij voor zo'n 30 personen een feest georganiseerd. De tent staat klaar voor hun huis, de geluidinstallatie is luidruchtig getest, de verlichting is opgehangen in de tent, de barbecues staan klaar. Kortom, het gaat een knalfeest worden. Met Jean-Luc ben ik nog naar Cosne-sur-Loire geweest om de piéce-montée op te halen: een taart van soesjes en suikerwerk in de vorm van een huisje. Dit zal het sluitstuk van de avond gaan vormen. Het wordt een avond vol met eten, de ene gang na de andere, met bij ieder gerecht een ander drankje. Alles is de revue gepasseerd: crémant à la pamplemousse, rode- en witte wijn, rosé, digéstive van pruimen, en natuurlijk als afsluiter bij de piéce-montée, champagne. In tegenstelling tot onze Nederlandse feesten gaat iedereen hierna fanatiek aan de koffie, om daarna rond middernacht naar huis te gaan. Een avond zoals men zich als buitenlander het lekkere leven op het Franse platteland voorstelt.

Daarna weer volop aan het klussen. Nu we regelmatig mensen te slapen hebben moet er toch een balustrade rond het trapgat komen. Anders wordt het risico te groot dat er ooit eens iemand naar beneden dondert, en dat willen we niet. In de bouwmarkt gezocht en wat bruikbare materialen gevonden. En ook al probeer je alles met de waterpas te checken, in een omgeving waar vrijwel niets recht is, zul je constant moeten schipperen tussen waterpas en de mogelijkheden die de omgeving biedt. Dus: af en toe een beetje met de franse slag!

Ondertussen heeft Renée aangegeven wel een paar dagen te willen komen. Ze heeft eindelijk tijd na haar examens. Ik ben haar op gaan halen vanaf Gare du Nord, na een hectische rit dwars door het centrum van Parijs (heen en weer), en ze wil in les Bourrets gelijk aan de slag. Ze wil meehelpen met invoegen, mee helpen met verven, en helemaal 'cool' vindt ze brandhout zagen met de kettingzaag. We hebben een paar gezellige en productieve dagen met haar gehad.

Ook willen we iets met de afrastering doen. Onze buurvrouw Élody heeft een punt willen maken van haar recht om onze cour te betreden en heeft de bestaande houten schermen weggehaald. In overleg met haar hebben we trellis geplaatst, waarlangs de planten kunnen groeien zodat we toch wat meer privacy hebben wanneer we buiten zitten. Eigenlijk wil Élody een doorgang erin, maar we wachten even haar reactie af, en hebben het toch helemaal dicht gemaakt. Daar moeten we toch kunnen uitkomen met haar.

En dan komt toch weer de dag dichterbij dat we terug naar Nederland moeten. De laatste dag is gevuld met bijvoorbeeld alle gereedschap opruimen. Zo mee en mee heeft zich dat verspreid door het hele atelier, zoals de woonkamer nu nog heet. Alle verfspullen bijeen zetten, afdekken tegen eventuele vorst. Alle resten latten en planken sorteren, en de hele tent eens goed aanvegen. Tassen inpakken etc. En onvermijdelijk komt dan die zondagochtend van vertrek.

De laatste dingetjes regelen, water en stroom weer afsluiten, en de auto inladen.

Daarna een rustige, voorspoedige rit terug naar Nederland, langs een Parijs dat ingeslapen lijkt in vergelijking tot mijn rit een paar dagen voorheen.

 

Hemelvaart 2011; een paar dagen er tussenuit.

Eindelijk is Julie's knie genoeg genezen, en we hebben een paar dagen vrij om naar les Bourrets te gaan. De aanhanger is volgeladen met ons oude bankstel en een hoop spul wat we meenemen voor kennissen die onze caravan hebben overgekocht, en deze later komen afhalen in Frankrijk. Het is prachtig weer, en het belooft een heerlijke tijd te worden. De navigatie in de nieuwe auto geeft een andere dan onze normale route aan, en een beetje variatie is nooit weg. Alleen moeten we dan wel deze navigatie goed instellen zodat niet alle tolwegen worden gemeden... Daar kwamen we achter toen het toch wel erg opviel dat de alternatieve route veel langer bleek dan de normale 6 uur. Ergens in de middag kwamen we onder een stralende zon aan in les Bourrets.

Eerst maar eens de aanhanger afladen (samen met Lucille en Jean-Luc die ondertussen bonjour zijn komen zeggen). Het bankstel kan in het huis, en de overige spullen in de caravan nadat deze grondig van binnen is schoongemaakt. De buitenkant kunnen we een beetje afvegen, maar we mogen hem niet met water afspuiten of wassen. Althans dat zegt Lucille, die ons waarschuwt dat zorgeloos watergebruik in deze tijd van droogte op een amande van een paar honderd euro's komt te staan als het ontdekt wordt. Tuin sproeien of auto/caravan wassen is niet toegestaan zolang de droogte aanhoudt. Maar ondanks de droogte staat onze rozenstruik uitbundig te bloeien.

Met de buren eerst een drankje genomen om daarna "het huis op te starten" . De slaapkamer in orde maken, bed opmaken, koelkast vullen, boiler aanzetten, etc. Jean-Luc had 's morgens al alle ramen en dakvensters opengezet zodat het huis al een beetje kon luchten. De avond viel en nog even de buren bezocht voor een apéro, waarna we een eenvoudige maaltijd namen en lekker op de cour gingen zitten mijmeren over alles wat we daags erna zouden gaan doen.

's Morgens het inmiddels bekende fietsritje naar de boulanger. Ze is altijd weer blij verrast ons te zien, en na het gebruikelijke praatje over haar zoontje weer teruggefietst met een paar croissants en een baguette. Lekker ontbijten op de cour in het zonnetje. Daarna gaat Julie in de tuin werken. Achter het huis hebben we afgelopen jaar 5 mooie hortensia's geplant. Natuurlijk is het gras en onkruid eromheen even hard gegroeid. Dus dacht onze sympatieke buurman Didier een maandje geleden ons eens te verrassen en stapte op zijn favoriete speeltje: de tractor-grasmaaier. Vol goede moed, en volgens Lucille ook vol alcoholische drank, ging hij al het hoge gras te lijf en zag daarbij de hortensia's even over het hoofd! Wanneer Lucille dat vertelt heeft ze daar een hele eigen beweging bij: met haar duim naar haar mond toe bewegen en ondertussen haar hand draaiend. Gelukkig waren de hortensia's ondertussen goed geworteld en na enige weken zijn ze weer uitgelopen. Ze hadden onderhand 4 maal zo hoog kunnen zijn......... Julie heeft al het onkruid eromheen gewied, en de plantjes duidelijk gemarkeerd met bamboestokjes. Laat Didier nu maar komen! Wij zijn trouwens benieuwd of wij van Didier nog iets horen over dit voorval, het schijnt dat onze buurvrouw Lucille hem al de huid heeft volgescholden.



Ik ben ondertussen begonnen met de afwerking van de slaapkamer boven de voordeur: de grote openingen tussen gipsplaat en wanden met PUR-schuim dichtspuiten; de ramen op een andere manier vastzetten zodat de lelijke montage-plaatjes kunnen verdwijnen; de resterende muur vrijkappen om deze daarna opnieuw in te voegen. Op deze muur staan nog met potlood notities geschreven in een prachtig ouderwets handschrift: toen de zolder nog als hooizolder in gebruik was, werd jaarlijks genoteerd hoeveel balen of pakken hooi er naar binnen werden gebracht. De huiseigenaar schreef dan de datum en het aantal op een gipsen plek tegen de wand, en dat ieder jaar weer. De oudste notitie die we kunnen ontcijferen: 19 Aout 1906. Dit vinden we zó leuk dat we dit absoluut wiillen bewaren. Dus omzichtig eromheen wegkappen, en later de notities achter een glasplaat beschermen.

Een ander ding wat we nu ens eindelijk willen afwerken is de badkamer. De tegeltjes achter de wc die we nog steeds tekortkomen moeten bijgewerkt worden. Al 'n jaar zijn we op zoek naar dezelfde tegeltjes, maar helaas. Uiteindelijk hebben we in Duitsland enigszins gelijkende tegeltjes gevonden. Ik zeg enigszins: het formaat wijkt iets af, de kleur wijkt af, de dikte is verschillend, maar verder lijken ze aardig. Aan Julie de eer om er iets creatiefs van te maken. De kleur langzaam laten verlopen van het originele bruin naar het nieuwe beige. Het begint er aardig uit te zien! Maar na het invoegen blijkt pas dat tegelen toch een apart vakmanschap vereist, dat ik niet bezit. Dit is dus echt 'met de franse slag gedaan'.

Daarnaast heb ik goed opgelet dat Julie niet te fanatiek werd: ze weet dat ze dan geheid last krijgt van haar nieuwe knie. Dus regelmatig wordt Julie verbannen naar het ligbedje op de cour, met een boek in het zonnetje. Ze vindt het geen straf.

Zaterdagavond willen we lekker gaan uit eten in La-Charité-sur-Loire, bij Chez Babette et Eva. Eigenlijk ons favoriete restaurant daar, maar op de één of andere manier hebben we de laatste keren geen geluk: vorige zomer met Thijs en Hermoine hadden we de foute dag van de week gekozen, het restaurant was gesloten. Afgelopen winter had het restaurant z'n wintersluiting, maar nu zal het lukken! We komen in de stad en merken dat het erg druk is in verband met ' le festival du mot'. Bij Chez Babette et Eva aangekomen is het heel druk, maar we kunnen nog een plaatsje krijgen aan de lange tafel. Het menu is aangepast vanwege het drukke festival-weekend.

We kiezen een eenvoudig menuutje en een lekker wijntje. Het voorgerecht komt en wordt smakelijk opgegeten. Daarna komt de serveerster zich verontschuldigen dat de door ons gekozen hoofdgerechten helemaal op zijn. Het alternatief is andouillette of tartare cru. Beide gerechten zijn nu nét absoluut niet onze smaak. Dus weer een tegenvaller bij Babette. Maar we blijven volhouden, en een volgende keer proberen we het gewoon opnieuw.

De zondag lekker langzaam naar het vertrek toegewerkt. Lang en royaal ontbeten, alle spullen weer inpakken, de bedden en meubels afdekken met hoeslakens, én nog even naar het terrain van Lucille en Jean-Luc, kijken naar hun nieuwe fontein. Afscheid genomen en de thuisreis begonnen.

En het lijkt wel of heel Frankrijk op de weg zit, door diverse files en opstoppingen duurt de thuisreis ruim 2 uur langer dan normaal. Maar wél een paar leuke dagen gehad!

Vastelaovend met Jo in Les Bourrets.

We hadden nog een afspraak staan met de stucadoor om nog 2 muren met leemstuc te bezetten. Deze afspraak was gemaakt nadat Monsieur Lamy in de Kerstweek een muur op één van de slaapkamers had bezet. Maar aangezien Julie nog niet genoeg was opgeknapt van haar knie-operatie om mee te gaan, wilde Jo wel een paar dagen meegaan. Beiden herinnerden we ons nog de geweldig plezierige dagen die we het eerste jaar in Frankrijk hadden beleefd.

Dus op carnavalszondag in alle vroegte vertrokken en in een prachtig weertje over rustige autoroutes gereden naar een zonovergoten Les Bourrets. Nadat de auto en de aanhanger waren uitgeladen, hebben we onszelf verwend met een lekker pilsje op de cour in het zonnetje.



Daarna was het tijd om de slaapkamers in orde te maken, én flink wat brandhout te zagen voor de komende dagen. Het hout lag mooi droog in één van de stallen op lengtes van ca. 1mtr. en moest gezaagd worden in 3 stukken. Ondertussen kwam Lucile vragen of ik van sanglier (everzwijn) hield, en voor ik het in de gaten had, kreeg ik een poot met bats van een wild zwijn, met deels nog de vacht erop en het kleine hoefje er nog aan. Ook kreeg ik de vereiste bereidingsmethode te horen. En daar sta je dan; met de houtspaanders nog in je haar, en eigenlijk was ik helemaal niet gekomen om veel tijd aan culinaire hoogstandjes te besteden; je wil vooral lekker doorgaan met klussen. Maar ja, we zien wel.........

Ik heb het pootje van de bats losgezaagd (ik had alleen een beugel/snoeizaag ter beschikking), en het vlees in een rode wijn marinade gelegd zoals de buurvrouw me gezegd had. Daar zou die 2 dagen in moeten liggen. Aan alle overige zaken zoals worteltjes en uien die aan de marinade toegevoegd zouden moeten worden, had ik geen boodschap; ik ging het wel zonder proberen.

De eerste avond hebben we zoals gewoonlijk bij Lucile en Jean-Luc de apéro genuttigd,

waarna we wat eenvoudig snel-klaar-eten hebben gemaakt. Daarna even voor een pilsje naar onze stamkroeg "la Sauvette" in La-Charité-sur-Loire. Gezellige avond met kroegbaas Daniël.

Maandagmorgen stond onze stucadoor, precies volgens afspraak, om 8:55h voor de deur. Nadat we samen even een kopje koffie gedronken hadden en wat bijgepraat, kon Mr. Lamy beginnen. Hij wist precies wat de bedoeling was, en wij konden verder onze eigen gang gaan. Jo en ik wilden de overloop boven het trapgat verder afwerken. Jo begon dan ook met het laatste resterende stukje oud pleisterwerk af te bikken, en ik begon aan de afwerking van de gipswanden. Dus Jo aan 't kappen en ik aan 't schuren, het was een geweldige stofboel! Na opnieuw bijgipsen en weer schuren waren de wandjes klaar om afgewerkt te worden. Net als op de eerste 2 slaapkamers hebben we alles in primer gezet waar een beetje structuurverf doorgemengd is. Dus eigenlijk alleen een onderlaag, maar door de verf ziet het er al heel netjes dekkend uit. De uiteindelijke tweede verflaag komt pas op het allerlaatst, wanneer alle verdere stoffige werkjes verleden tijd zijn.

Ondertussen was Mr. Lamy druk bezig met het stucadoren van de 2 grote wanden in de slaapkamer. Het ging hem prima af, hij was tenslotte gewend aan het materiaal. Vooral de wand waarin de schouw en het kleine raampje zitten, is prachtig geworden. Aangezien het materiaal in Frankrijk niet verkrijgbaar is, vroeg hij mij of ik leemstuc aan hem kan leveren indien hij daar vraag naar heeft. De foto´s van hem aan het werk in ons huis zullen worden doorgemaild, zodat hij deze kan gebruiken om het product aan te bevelen aan zijn toekomstige klanten.

Nadat Mr. Lamy klaar was met de 2 wanden hebben we het invoegen van de vrijgekapte wanden uitgeprobeerd. Het te gebruiken product Procalit was in diverse grofheden en kleuren beschikbaar, en na een zorgvuldige keuze hebben we een zak gekocht om te proberen. We hebben gekozen voor `ton pierre`(steenkleur, net als de kalksteen waarmee het huis gebouwd is) in een niet té fijne structuur. Op een iets minder opvallende plaats hebben we zo´n 2 vierkante meter gedaan. Het is een intensief werkje, maar niet onmogelijk voor ons als amateurs. We waren best trots op het resultaat. Wanneer we in de toekomst met wat mensen in het huis bezig zijn, en we hebben voldoende zakken Procalit op voorraad, dan kunnen we een heel eind komen.

Ondertussen had ik dan toch maar de zwijnenpoot in de oven gezet, en een heerlijke geur verspreidde zich door het huis. Maar we hadden al afgesproken deze laatste avond naar Charité te gaan uit eten. Dus nadat het vlees klaar was, in de folie gewikkeld en in de koelkast gezet. Terug in Nederland zullen we het gaan proeven.

Die laatste avond móesten we natuurlijk afsluiten met een bezoekje aan `le Sauvette´. Oude bekenden waren er ook weer, zoals Alain, die we al meerdere jaren daar hebben getroffen. Alain, een warhoofd die uitermate joviaal is, namen direct vergeet maar gezichten wel kan onthouden. Danilèl, de kroegbaas en Gaetane, zijn serveerster. Volgens Danièl heeft hij een tweelingbroer die een wijngaard heeft in Sancerre, en hij wil ons daar de volgende keer samen met onze vrouwen uitnodigen voor een bezoek met een etentje. dat slaan we natuurlijk niet af!

De laatste morgen, nog even alles opruimen en een beetje poetsen. Nog wat nadenken over wat de stroomstoring veroorzaakt kan hebben waardoor aan één kant van het huis een aantal stopcontacten zijn uitgevallen. Maar daar komen we nu niet uit, en dit gaan we een volgende keer wel oplossen. Auto weer volgeladen, afscheidsbriefje bij Lucile en Jean-Luc in de bus geduwd, en Bruno even een handje gegeven. Stroom en water afsluiten, deur op slot en maar weer naar het noorden, waar, zoals we horen, een totaal ander weer heerst dan hetgeen wij alle dagen hebben gehad. Alleen al daarvoor zou je niet terug willen.

Maar eigenlijk is het ook wel leuk om Julie weer alle verhalen over de afgelopen week te vertellen. Als onze stem tenminste weer voldoende terug is na gisteravond..................

En de sanglier smaakte voortreffelijk!

Kerstmis 2010 en jaarwisseling in les Bourrets

We waren er weer aan toe!

2-de Kerstdag vertrokken we naar Frankrijk, na thuis Kerst gevierd te hebben met de kinderen, en de weersverwachting goed te hebben bekeken. We zouden nog wel wat slecht weer tegenkomen, maar we durfden het aan.

En inderdaad, het was geen makkelijke tocht; sneeuw en gladde wegen maakten het vooral een lange reis. Maar dan toch, zo tegen de avond gearriveerd in les Bourrets. Hier alleen maar een heel dun sneeuwlaagje, dus dat viel alleszins mee.

We waren nog niet uitgestapt toen Lucile en Jean-Luc ons al gezien hadden, en ons kwamen verwelkomen. Ze zijn écht blij dat er weer beweging in het gehucht is. Vol verwachting keken ze toe hoe wij het huis binnengingen: als verrassing hadden zij niet alleen de kachels aangestoken zoals we per SMS gevraagd hadden, maar er stond een heuse kerstboom, met ballen, verlichting en alles, te schitteren in de eetkamer! En notabene ook nog cadeautjes eronder.

Natuurlijk eerst met de buren cadeaus uitgewisseld en een apero gedronken. We werden verrast men een 'prachtige' wandklok en een wonderbaarlijke lamp. Net niet de stijl die wij voor de inrichting van het huis in gedachten hebben, maar ja, hoe kunnen we dat vertellen zonder de buren te kwetsen? We laten het maar even op z'n beloop, en kijken later wel hoe we ermee omgaan.

Vervolgens de bagage uitgeladen, de slaapkamer in orde gemaakt, en lekker gegeten. Ondanks dat de kachels al de hele dag aan waren, was de temperatuur nog niet écht comfortabel. Nadat zo'n huis lange tijd onbewoond is geweest zonder enige verwarming, ben je de eerste dagen vooral bezig met de door en door koude muren te verwarmen. Dat duurt enige dagen, en daarna pas gaat de temperatuur binnen omhoog. Dus maar vroeg naar bed, mét de kruik die Julie meegenomen had. Die was eigenlijk niet echt nodig, want het comfort in de slaapkamer is na de isolatie flink erop vooruit gegaan. Natuurlijk was ook een groot deel van de warmte van de benedenverdieping naar boven getrokken. Het was heerlijk in bed. Zo heerlijk dat we pas om een uur of 10 wakker werden de volgende dag.

's Morgens de kachels maar eens flink opgestookt, en na het ontbijt begonnen met werken: de grote slaapkamer was de vorige keer al voorbehandeld met gips, dus daar kon geschuurd worden en daarna de sous-couche op de gipsplaten. Door die primer te mengen met wandverf kreeg de primer al een kleurtje en een dekkende werking. Dat was een goede tip van Luuc!

De kamer werd er ogenschijnlijk veel ruimer door. Van vlekkerige gipsplaten werden het strakke wanden.

Ineens lijkt het een afgewerkte slaapkamer -op het eerste gezicht althans- met een hele vriendelijke, ouderwetse uitstraling. Maar er is toch nog aardig wat afwerking te doen. Ondertussen was ik op zoek gegaan naar een stucadoor. De kleinere vlakken had ik weliswaar zelf met succes gestucadoord, maar tijdens die bezigheid ervaren dat stucadoren toch een vak apart is. Dus de grote wandvlakken zouden we laten doen door een echte stucadoor. Via de behulpzame secretaresse van Monsieur le Maire een aantal gegadigden gekregen. Dus maar eens rondbellen; we hadden een stucadoor nodig die met de leemstuc kon werken (een materiaal wat in Frankrijk onbekend is), én die meteen dezelfde week kon komen. Bij het tweede telefoontje al succes! Monsieur Lamy kon gelijk 's middags komen kijken om een prijs te bepalen, ook kon hij op donderdag al komen werken. Hij zou er dan om 8:00 uur zijn! Nu wil ik echt niemand meer horen over Franse artisans die zich niet aan afspraken houden, want hij was er precies op de afgesproken tijd. Ik vraag me af hoe die lachwekkende en ergerlijke verhalen over bedrijven en artisans die niet komen opdagen toch in de wereld komen?

Onze artisan begon op de afgesproken tijd met enkele proefstukjes om het materiaal te leren kennen. Maar al snel was hij razend enthousiast over de leemstuc en ging vol goede moed aan de gang.

We hadden hem uitgelegd dat wij een finission à l'ancienne wilden, maar hij had enkele proefstukjes nodig om te bereiken wat wij wilden. Het resultaat werd prachtig. We hebben hem ook gevraagd voor de resterende 2 wanden op dezelfde manier te bewerken wanneer we de volgende keer terugkomen.

Ondertussen was ik in de kleine slaapkamer de naden en oneffenheden tussen de gipsplaten aan het wegwerken. Gipsen, schuren, weer gipsen en weer schuren..... Je ziet er niet meer uit na een dag!

Maar Julie liet zich zeker niet onbetuigd, zij was de achterwand in de keuken aan het gipsen en primeren. We keken altijd tegen die achterwand aan die onafgewerkt was vanwege het feit dat de aanwezige electriciteitsmeter nog verplaatst zou gaan worden. Maar de prijs die daarvoor gevraagd werd is zó belachelijk hoog dat we hem maar laten waar hij is.

Nadat het stucwerk klaar was konden we de houtconstructie in die slaapkamer gaan schoonmaken. Ik denk niet dat er ooit over geveegd was, waarom zou men ook op een hooizolder? We hebben het stof van vele jaren eraf geveegd. Met staalborstels, handveger en stofzuiger aan de slag om een mooi resultaat te krijgen. Naderhand zullen we dit hout nog moeten behandelen met een beits. Ook de wand die we zelf al gestucadoord hadden hebben we op aanraden van monsieur Lamy behandeld met vernis de pierre om de wand wat minder korrelig en stoffig te maken . 

Toen konden we het bed verhuizen en de kamer een beetje inrichten. Het werd een plaatje. Een gezellige, sfeervolle en warme kamer. Plaats genoeg voor het bed met nachtkastjes, een kledingkast, en een tafel met 2 stoelen.

We hebben er heerlijk geslapen gedurende de rest van de week.

We hebben v rijwel iedere dag even een praatje met Lucile en Jean-Luc gemaakt. Hij had vrij van zijn werk, maar had besloten om Lucile te gaan helpen in de wijngaarden en zodoende een centje bij te verdienen. Zij moesten de reeds afgesnoeide takken van de wijnstruiken oprapen en verbranden. Dit gaat met een vernuftige kruiwagen: "la brulotte". Een zware stalen bak op wielen met ontluchting onderlangs. Hierin worden de takken continu verbrand en de as valt er vanonderen uit. Je ziet ze 's winters door de wijnvelden gaan. Een rookpluim die zich constant verplaatst. Een enorm zwaar werk omdat men de hele tijd in de rook staat, en de zware kruiwagen bergaf en dan weer bergop geduwd moet worden. Dit gaat met z'n tweeën: eentje trekt en de andre duwt. Vanwege de steile hellingen is dit onmogelijk alleen te doen. Wanneer de buren 's avonds terug kwamen zagen ze er dan ook niet meer uit, en ze waren "onger ein patsch te vange". En tussendoor is Jean-Luc zich ook nog in alle bochten aan 't wringen om z'n oude Renault aan de gang te houden. Nieuwjaarsdag had Lucile nog een lekkere Galette de Roi gebakken, een vervroegde driekoningenkoek. Natuurlijk daar een kopje koffie gedronken en de galette laten smaken.

Uiteraard mochten we niet vergeten om Gérard en Annie van l'Atalante te bezoeken. Gérard is ondertussen gepensioneerd, en hun bar/restaurant is gesloten. De bar is omgestyled tot woonkamer, en gezellig ook nog. We zijn Nieuwjaar gaan wensen en hadden een paar gezellige uurtjes daar.

We hebben weer een leuke week gehad, veel kunnen doen en we zijn flink trots op hetgeen we tot nu toe bereikt hebben. Middenin de week zijn we een dag gaan rijden om het prachtige stadje Charroux te bezoeken, waar een ontzettend mooie Chambre d'Hôtes te koop staat. We zullen nog veel rekenwerk moeten doen om te weten of dat haalbaar is, en blijven ondertussen doorzoeken naar goede alternatieven.

En toen ons huis eindelijk behaaglijk warm begon te worden, gingen we weer terug richting Sittard.