Le mariage

Nog maar net terug van vakantie in les Bourrets, zijn we dit weekend even terug geweest. En wel voor een speciale reden: de voormalige eigenaren van restaurant l'Atalante in Herry, Gérard en Annie, hadden ons uitgenodigd voor hun huwelijk.
Wij wisten van dit stel van boven de 60 (hij is net gepensioneerd) dat zij al lang geleden getrouwd waren, dus hoe zat dat nou? Welnu, het schijnt eind jaren 90 even fout te zijn gegaan, wat geleid heeft tot een scheiding.... Maar een jaar later bleek dat ze elkaar toch niet konden missen, en waren ze weer samen. En nu vonden ze het onderhand tijd om opnieuw te trouwen.
Nu houden wij wel van een feestje, dus hun verzoek om mee te komen feesten was niet aan dovemansoren gericht. Daarnaast beschouwen wij Annie en Gérard ondertussen ook als vrienden. Zelfs nu het restaurant al zo'n 2 jaar gesloten is, proberen we altijd wanneer we in Herry zijn, even langs te gaan voor een apéro, of zomaar voor een praatje.
Vrijdagavond vertrokken, om middernacht in les Bourrets in bed gekropen, en zaterdag in de juiste kledij naar hen toe.
Gérard en Annie hadden aangegeven dat het een mariage à la campagne zou worden; dus geen strak pak en geen stropdas. Prima, zeker gezien het weer!

Klaar voor het feest !



Het bruidspaar zelf ging mooi landelijk gekleed in een creatie van Annie, die alles zelf gemaakt had, inclusief de kleding voor de kleinkinderen, die bruidsjonker en bruidsmeisje waren. Bovenop een mooie oude boerenkar, getrokken door 2 Percherons, trekpaarden, trok het gezelschap door het dorp. Alle verder aanwezige kinderen in een ezelskar, en daar achteraan de overige gasten, te voet naar de Mairie.   


Na de plechtigheid in de Mairie, waarbij de burgemeester met zijn sjerp om zijn best deed, ging de stoet naar de kerk. Daar hielden Annie en Gérard een emotioneel pleidooi voor de liefde.  Het kleine dorpskerkje zat goed vol.

Daarna richting Salle Polyvalente, het gemeenschapshuis, waar lekker in het zonnetje de 'vin d'honneur' geschonken werd. Vervolgens het diner (het was ondertussen al zo'n 9 uur), en al tijdens het diner begon de disc-jockey de sfeer te verhogen met stemmige muziek. Eerst natuurlijk musette-muziek (waarbij er weer royaal gedanst werd), maar al snel Franse populaire muziek, onbekend voor Nederlandse oren. En ondertussen ging het eten maar door!  Het geheel werd afgesloten met de 'pièce montée' , het door een creatieve pâtisier met karamel opgemaakte eetbare kunststuk, wat een bepaalde symboliek moet uitdragen. Natuurlijk met champagne.

En het bleef nog lang onrustig in Herry.....

Les finissions



3 weken lang een 's zomers weertje, dus de luiken zoveel mogelijk gesloten houden om de warmte buiten te houden.



Eindelijk, het is weer zomervakantie!



Het eerste dat we 's morgens zien is de hibiscus die staat te bloeien voor het slaapkamerraam

De weergoden zijn ons goed gezind en de weersomslag een paar dagen voor ons vertrek belooft veel goeds. De aanhangwagen is volgeladen met allerlei spul: keukenstoelen, betonijzer en zakken betonmortel, terra-cotta tegels en een hoop gereedschap. De plannen voor de komende 3 weken: het huis zover klaar krijgen voor het bezoek uit Canada dat er in september wil verblijven. Dat betekent de salon verder afmaken (wanden en plafond verven), diverse afwerkingen door het hele huis en in het toilet een nieuwe tegelvloer en wc-pot plaatsen. Makkie toch, wanneer je 3 weken hebt…….?

In les Bourrets aangekomen valt als eerste op hoe mooi het gras voor de grange gemaaid is; Lucile en Jean-Luc wisten van onze komst deze dag en hebben hun best gedaan. De beplanting op de cour echter heeft geen snoeibeurt gehad(valt dat even tegen!), dit zullen we zelf als eerste aanpakken. De druif is gigantisch gegroeid en hangt vol trossen ( is vast het ‘terroir’, we zitten tenslotte vlak bij Sancerre) de vijgenstruik begint meer op een vijgenboom te lijken, en de hibiscus doet z’n best om hoger dan het huis te worden. Dat eerst maar eens aanpakken, zodra we ‘het huis hebben opgestart’. 



Eerst de oude vloer eruit.

En klaar is 't

De eerste klus die daarna aan de beurt is, is de vloer in het toilet. De oude wc-pot, de beschadigde tegels en het stuk betonvloer moeten eruit. Dat valt nog mee, het geheel ligt op aangestampte aarde met heel wat keien ertussen. Uitgraven maar, totdat we diep genoeg zitten om isolatie-materiaal te leggen en daarop een betonvloer te storten. Ondanks de relatieve koelte in het huis (t.o.v. de zomerse temperaturen buiten) was het toch een verhit werkje. Daarna betonijzer erin en beton storten, dat we een week laten uitharden voordat de tegels erop komen. 

Schuren tot je een ons weegt...

Met z'n tweetjes gaat het sneller.

Julie is ondertussen dapper begonnen aan het schuurwerk van het plafond in de salon. Een hele klus, zo’n 32 balken met de tussenliggende ruimte voorbewerken om beschilderd te worden. Vanaf het kamersteigertje is het plafond goed bereikbaar, en de schuurmachine snort de hele dag. Na de eerste dag is de helft klaar. Blijkt er alleen op een gedeelte van het plafond een of andere rare grijze ouderwetse verf te zijn gebruikt die tijdens het afwassen een enorme rotzooi geeft. Dat betekent dus alle grijze gedeeltes zo vaak afwassen met St.Marc’s totdat de eiken balken en de gipsen tussenstukken geheel kleurloos zijn. Een rot werk! Je staat altijd onder een druppelende spons, waar de meest smerige zwarte druppels vanaf vallen. Natuurlijk niet alleen op de vloer (die netjes helemaal was afgedekt met plastic) maar vooral op je gezicht en je hele lijf. Wat een troep! Al met al hield dat in dat we een hele dag zijn bezig geweest met alleen die grijze smurrie. Daarna weer een groot gedeelte opnieuw schuren, en toen kon alles in de grondverf gezet worden.

Plafond strak in de verf

Het vuurwerk boven de Loire

Dit was de eerste keer dat we onze zomervakantie in juli hadden, wat dus ook betekende dat we voor het eerst Quatorze Juillet in Frankrijk zouden meemaken. Op zaterdag de 13-de begonnen de festiviteiten al in la-Charité-sur-Loire. De plaatselijke harmonie zou de lampionnen-optocht voorgaan, vanaf het hoog gelegen deel van de stad tot aan de oevers van de Loire, waar dan het grote Feu d’artifice, het vuurwerk, zou plaatsvinden. Dus wij op tijd naar Charité om een goed plaatsje op een terrasje te zoeken op het pleintje in de benedenstad. We hoorden de harmonie al van verre aankomen met alleen slagwerk, en een meute mensen er achteraan. Het bleek dat de harmonie niet lopend speelde. Dus op diverse plaatsen stopte de harmonie en dus ook de hele meute, waarna de muzikanten in een rondje gingen staan, hun nummer speelden, om vervolgens weer verder achter de drumband aan te lopen. De drumband die overigens bestond uit 2 personen met 3 trommels en een leerling van zo’n 10 jaar ernaast met een tamboerijn. Heel vermakelijk! Aangekomen aan de oevers van de Loire, verzamelde zich iedereen op de kade en op de brug, en wachtten zo’n duizend mensen op het invallen van de duisternis, onder het genot van muzikale klanken van de harmonie. Het vuurwerk was overweldigend mooi. Het werd op de andere oever van de rivier ontstoken en was perfect te zien, waarbij het ‘knallende licht’ ook nog eens weerspiegelde in het water van de Loire. Na het vuurwerk ging het grootste gedeelte van het publiek terug de stad in om te gaan dansen op de tonen van de musette. En écht alles en iedereen danst! Kinderen met hun oma’s, stellen en mensen van alle leeftijden. Er hing een heerlijke feestelijke sfeer in de stad. 

Even stilstaan onder de straatlamp en een stukje spelen.

De betonvloer is uitgehard, de grondverf is droog, dus we kunnen verder met ons werk. Julie
schildert het plafond en ik begin met het tegelwerk. Regelmatig gaan we het werk van de ander bekijken en bewonderen. Zo houden we de goede motivatie erin. Natuurlijk wordt er ook regelmatig gestopt voor een kopje koffie op de cour, maar dan wel in de schaduw, want de temperatuur buiten is ondertussen opgelopen tot royaal boven de 30 graden. Het tegelwerk is na 2 dagen klaar, dus kan ik Julie helpen met het bijna eindeloze schilderwerk. Maar ook dat komt op een gegeven moment gereed.

Ook een leuk rekje voor in de keuken; we kunnen veel gebruiken....

We houden zelfs tijd over om naar de Troc en de Emmaüs, de Franse kringloopwinkels te gaan. Eerst in Bonny-sur-Loire, en een paar dagen later in Magny-Cour. We hebben tenslotte meubeltjes nodig voor in de salon. We slagen goed met een leuke kast, een rekje voor in de keuken en een mooi houten bureau met stoel. Compleet met een oude bakelieten telefoon. Ook op de brocante in Donzy slenteren we rond en vinden er een leuk salontafeltje. De inrichting van de woonkamer is hiermee compleet. 

Binnen is het lekker koel met de luiken dicht.

Wanneer dan de salon helemaal in de verf staat, en we ook nog een dag hebben besteed om de tomette-vloer schoon te krijgen en in de lijnzaadolie te zetten, zit het echte werk voor deze vakantie erop. Natuurlijk doen we nog wat kleine klusjes en afwerk-werkzaamheden, maar de druk is van de ketel. We zijn zover als we wilden komen. De salon wordt ingericht en we zitten er regelmatig. Deels om te schuilen voor de uitzonderlijke hitte buiten, deels om het heerlijke sfeertje op ons in te laten werken. Dit voelt écht als vakantie! 

Even met z'n allen afkoelen aan en in de Loire.

De laatste week van onze vakantie is een luie week; dat hebben we verdiend, menen we! Een dagje Bourges, een dagje Nevers, lekker langs de Loire liggen, af en toe uit eten, ’s avonds in ons eigen mini-opblaasbadje met een wijntje en een boek, kortom ´la dolce farniente´.

De Loire bij zonsondergang

Op het eind van de week krijgen we Luuc en Ellen met de kids nog op bezoek. Zij zijn op doorreis naar Spanje en maken een tussenstop voor 1 nacht in les Bourrets. Luuc heeft 3 jaar geleden voor het laatst het huis gezien. Wij zijn uiteraard benieuwd naar zijn reactie……. Nou, die liegt er niet om! Ik geloof dat we iets goed hebben gedaan, want in iedere kamer en elke ruimte uit iedereen zijn verwondering over de vooruitgang en de inrichting. Zelf wisten we dat natuurlijk al, maar het is toch nog effe prettiger wanneer iemand anders het zegt. 

Panoramafoto salon.

Trouwens, de oude wc-pot en bijhorende broyeur wilden Lucile en Jean-Luc wel hebben, dus we zijn weer een tijdje gegarandeerd van een netjes gemaaid grasveld!